Historia

W 1976 roku, na Igrzyskach Paraolimpijskich w Kanadzie niepełnosprawni sportowcy ze Szwecji zauważyli, że ich koledzy ze Stanów Zjednoczonych, z tymi samymi dysfunkcjami, są sprawniejsi i bardziej samodzielni od nich dzięki specjalnym treningom sportowym.

Postanowili wprowadzić takie treningi w swoim kraju. Zaczęli organizować obozy - pierwszy odbył się w 1978 roku. W 1981 powstała formalna organizacja pozarządowa - Stowarzyszenie Rekryteringsgruppen for Aktive Rehabilitering - grupa rekrutująca do aktywnej rehabilitacji.

System socjalny w Szwecji był nadmiernie opiekuńczy. Bogate społeczeństwo zapewniało osobom niepełnosprawnym dostatnie życie w myśl filozofii: zapłacić i zapomnieć. Niepełnosprawni nie chcieli jednak być ludźmi drugiej kategorii, biernymi obserwatorami toczącego się wokół nich życia.

W latach osiemdziesiątych myśl, że powrót do społeczeństwa jest kwestią woli osoby niepełnosprawnej i że ludziom z uszkodzonym rdzeniem kręgowym trzeba stworzyć warunki do samodzielnego decydowania o sobie, dotarła również do Polski. U nas problemem była nie nadmierna opieka, lecz jej brak. Szwedzi, realizując cel propagowania idei Aktywnej Rehabilitacji, przekazali nam swoje metody i pomogli we wprowadzaniu
ich w życie.

W sierpniu 1988 roku odbył się pierwszy w Polsce obóz wprowadzający. Prowadziło go 12 instruktorów szwedzkich oraz 18 instruktorów polskich. Uczestniczyło w nim 30 Polaków, dobranych tak, by w przyszłości sami mogli zostać instruktorami. Osoby obecne na tym obozie były inicjatorami utworzenia Grupy Aktywnej Rehabilitacji w Polsce. W tym samym roku powstała też Fundacja Aktywnej Rehabilitacji FAR.

Teraz i my, wspólnie ze Szwedami, przekazujemy nasze doświadczenia innym krajom. Między innymi dzięki naszej pomocy Aktywna Rehabilitacja rozwija się na Białorusi, Litwie i Ukrainie.