Kwiecień w Spale

Dla wielu był to pierwszy kontakt z dyscyplinami sportu, które, starannie dobrane, wzmacniały nie tylko siłę mięśni, ale wyzwalały ducha walki i wzmagały chęć rywalizacji z kolegami w grupie. Pływanie, łucznictwo i tenis stołowy okazały się dostępne również dla osób z porażeniami kończyn. Technika jazdy na wózku, choć nie jest dyscypliną sportową, uczyła pokonywania barier, jakże często spotykanych w życiu codziennym. Na symulowanych przeszkodach uczestnicy ćwiczyli pokonywanie stromych podjazdów, progów, krawężników, schodów.

O pierwszych efektach nauki na sztucznym torze przeszkód można się było przekonać w trakcie wyjścia do centrum Spały – uczestnicy dotarli do posągu żubra i bunkrów w Konewce. Po tej „wycieczce” było już jasne, kto musi więcej pracować w drugiej części obozu, aby nadrobić braki kondycyjne i doszlifować umiejętność pokonywania przeszkód.

Wśród zaplanowanych treningów znalazły się również gry zespołowe: koszykówka i rugby, które wzbudzały wiele emocji. Aż trudno uwierzyć, że znaleźli jeszcze siłę i czas na dodatkowe rozgrywki w ostatni dzień treningowy!

Ale obóz to nie tylko treningi. Pogadanki i dyskusje traktujące o najważniejszych problemach osób po urazach rdzenia kręgowego m.in. o urologii, odleżynach, seksie i prokreacji dopełniły całości.

Na obozie nie brakowało niespodzianek i atrakcji innego rodzaju, jak np. wizyta Małgosi Olejnik i Piotrka Sawickiego (instruktora AR) – reprezentantów Polski w łucznictwie, przygotowujących się w tym czasie do letnich Igrzysk Olimpijskich w Pekinie. Obozowicze mieli okazję zapoznać się z profesjonalnymi łukami i przyglądać się treningom naszych olimpijczyków. Ogromną frajdę sprawili uczestnikom także szermierze z Integracyjnego Klubu Sportowego IKS Warszawa, dając pokaz szermierki na wózkach i zachęcając do wypróbowania swoich sił w tej dyscyplinie sportu.

Po dziewięciu dniach pobytu w COS uczestnikom obozu trudno było uwierzyć, że przygoda zbliża się do końca. Jeszcze tylko dyskoteka, poprzedzona ciekawym i zabawnym programem artystycznym… i przyszedł czas na pożegnanie – to był jeden z najtrudniejszych momentów. Tego dnia wszyscy zdaliśmy sobie sprawę z tego, że trudna droga do samodzielności i niezależności jest do pokonania, jeżeli zmaganiom z własnym ciałem i duchem towarzyszy przyjazna atmosfera i oddani instruktorzy.

[J.S.]

Dyskusja na forum

Film z obozu