Wrześniowi „Mocarze”

Jedynym, drobnym utrudnieniem dla prowadzących obóz były prace przy budowie nowego hotelu, które spowodowały konieczność zrezygnowania z utartych ścieżek na tzw. „rękaw” i wytyczenie nowej, dogodnej drogi. Przy przychylności władz Ośrodka udało się to już w pierwszych dniach obozu, co znacznie usprawniło przemieszczanie się uczestników na zajęcia i wyeliminowało tak niepożądany czynnik na obozach AR jak spóźnienia!

Zajęcia były prowadzone z takich dyscyplin jak: technika jazdy na wózku, trening ogólnokondycyjny, łuki, tenis stołowy i pływanie. Kadra dyscyplin wykazała się dużym profesjonalizmem w prowadzeniu zajęć, służyła radą i praktycznym instruktażem wszystkim zainteresowanym niemal całą dobę, z krótką przerwą na sen.

Podziękowania za zaangażowanie i niewyczerpane siły należą się kadrze chodzącej, która towarzyszyła uczestnikom w ich zmaganiach od porannej pobudki do ciszy nocnej. Warto podkreślić, że niektórzy „Mocarze” potrafili wykrzesać z siebie tyle pozytywnej energii i co istotne pokonać sen, że przemieniali pokój kadry w niemal profesjonalną pracownię plastyczną, w której w późnych godzinach wieczornych powstały takie wybitne dzieła jak podobizny prowadzących obóz, które wczesnym rankiem zadziwiały i cieszyły oko kadry oraz uczestników. Trzeba dodać, iż były one łudząco podobne do oryginałów!

Na koniec – zgodnie z zasadą, że najlepsze zostawia się na deser – należą się ogromne wyrazy uznania naszym drogim „Mocarzom”, „Siłaczom” i „Napoleonom”, czyli uczestnikom wrześniowego obozu!!! Muszę przyznać, że już dawno nie spotkałam tak zdyscyplinowanej, zwartej i gotowej oraz silnej ciałem i duchem ekipy. Przez cały czas trwania obozu pracowali ciężko, aby na koniec zbierać tego owoce, którymi była poprawa ich sprawności, wytrzymałości i kondycji, co było widać na końcowym teście Coopera. Postępy poczynili WSZYSCY, także „osoby tetra” – jak pieszczotliwie określiła je Basia, od których wymagało to nawet więcej pracy i wytrwałości niż od sprawniejszych na wstępie „parusków”.

Powyższą relację pragnę zakończyć, tak wszystkim wrześniowcom znanym powiedzonkiem Jasia: „To piona!”, a od siebie dodam: do zobaczenia w „odmętach” Aktywnej!!!