"Być kobietą"...koniec i początek

W maju i czerwcu odbyły się ostatnie już warsztaty „Być kobietą”. Był czas na refleksje o naszej samodzielności w życiu codziennym, o tym, gdzie możemy szukać wsparcia, o uprawnieniach, programach dofinansowań, instytucjach państwowych i organizacjach pozarządowych oferujących pomoc osobom niepełnosprawnym.

W maju i czerwcu odbyły się ostatnie już warsztaty „Być kobietą”. Był czas na refleksje o naszej samodzielności w życiu codziennym, o tym, gdzie możemy szukać wsparcia, o uprawnieniach, programach dofinansowań, instytucjach państwowych i organizacjach pozarządowych oferujących pomoc osobom niepełnosprawnym.

Był też czas na rozrywkę – wybrałyśmy się do kawiarni i kręgielni. Bawiłyśmy się świetnie, chociaż większość z nas pierwszy raz dzierżyła w dłoni kule… Najważniejsze, że byłyśmy razem, w tle leciała fajna muzyka, a cały ciężar i nudę codzienności, trud klasówek i egzaminów mogłyśmy pozostawić za sobą.
Ostatnie spotkanie to także okazja to podsumowania. Wspominałyśmy i oceniałyśmy wszystko, co się wydarzyło na warsztatach na przestrzeni 10 miesięcy. Jak powiedziała Basia: „Zawsze miałyśmy za mało czasu.” Rzeczywiście, tak dobrze czułyśmy się w swoim towarzystwie i tak wiele miałyśmy sobie do powiedzenia, że nigdy nie mieściłyśmy się w ramach czasowych.

Być sobą, Być z innymi, Być świadomą, Być piękną, Być samodzielną – to droga kształtowania się naszego poczucia kobiecości. Czy udało nam się przejść tę drogę z poczuciem sukcesu? Z pewnością tak. Gdy nadszedł czas pożegnania, wiedziałyśmy, że to nie koniec, a początek …naszej niezwykłej przyjaźni. Warsztaty się skończyły, ale nasza znajomość nie. Dalej będziemy się spotykać i wspierać. Bo jesteśmy kobietami i potrafimy dzielić się swoimi przeżyciami i emocjami w szczególny sposób.
Basiu, Justyno, Moniko, Ewelino, Klaudio, Asiu – dziękuję, że jesteście! :)

Gosia Tomaszewska