Pierwszy stopień - pierwsze wrażenia

Z przyjazdu na obóz zadowoleni byli wszyscy - uczestnicy, kadra i szkolony personel medyczny. Najczęstszą odpowiedzią na pytanie, co się podobało, było "wszystko!". Wiele innych uwag również powtarzało się we wszystkich ww. grupach. Szczególnie mocno podkreślane były świetna organizacja i "super" atmosfera, a także doskonałe zgranie i profesjonalizm kadry i serwisu - ponoć wszystko mieli zapięte na ostatni guzik, porozumiewali się niemal bez słów, obywali się bez snu, a czasami to nawet za bardzo pomagali.

Uczestnicy wśród licznych zalet kadry wymieniali kompetencję, serdeczność, opanowanie, mądrość życiową, elastyczność w kontaktach z innymi, umiejętność przekazywania wiedzy i doradzania, a także rozmawiania i słuchania. W tym miejscu po prostu musimy pogratulować naszej kadrze takich opinii, jak "Wszystkim instruktorom oraz kadrze serwisu należą się pochwały, bo wykonują "kawał dobrej roboty"".

Bardzo wysoko oceniły naszych instruktorów także osoby uczestniczące w szkoleniu personelu medycznego, o czym świadczą wypowiedzi: "Kadra jest bardzo zaangażowana, ale chyba wcale nie śpią, tak pracują!", "Osoby prowadzące zajęcia cechuje profesjonalizm, doświadczenie i wysoka kultura osobista. Zwracanie się do siebie po imieniu wprowadza bardzo sympatyczną atmosferę.", "Bardzo się cieszę, że mogłam poznać tak fantastycznych i wartościowych ludzi, jakimi są osoby z FAR /dla których niepełnosprawność nie jest niczym dziwnym, lecz normalną częścią ich życia/".

Oczywiście, jak zawsze i wszędzie, pojawiły się również głosy niezadowolenia. Tu również można było dostrzec pewne prawidłowości. We wszystkich ankietowanych grupach największym problemem okazał się brak czasu (na sen, wypoczynek, rozrywkę, wypady poza ośrodek, spokojną rozmowę, integrację, dodatkowe instrukcje i wyjaśnienia) oraz jego skutki, np. "zajęcia trwały do późna, a program był tak napięty, że brakowało czasu, by spokojnie zjeść posiłek", "niektóre pogadanki kończyły się zbyt późno przy tak intensywnym dniu treningowym".

Jednak z drugiej strony większość osób uważała bogaty program i to, że kadra umiała wypełnić czas uczestników za zalety. Wielu uczestnikom w obozach podoba się właśnie ta "intensywność zajęć" i "odrobina szaleństwa". Rozumiemy, że niektórym mogło brakować jeszcze paru dni lub nawet tygodnia obozu, ale innym brakowało domu albo kobiet (panowie litości! ;-) ). Przedłużenie obozu mogłoby się okazać trudne ze względów organizacyjnych, a poza tym nie chcielibyśmy, żeby komuś zaczęło się nudzić (taki zarzut jak dotąd nie padł ani razu!), ale obiecujemy to przemyśleć.

Mimo powyższych uwag sądzimy, że jeśli uczestnicy (jak wynika z ich wypowiedzi) nauczyli się być bardziej samodzielni, poprawili swoją sprawność, opanowali wiele umiejętności z zakresu techniki jazdy i samoobsługi i uzyskali obszerną wiedzę na temat życia z URK, to wypełniliśmy swoje zadanie.

Cieszymy się, gdy uważacie obóz za "bardzo wartościowy", "bardzo potrzeby", "fantastyczny", czy "niesamowity". Gdy osoba z pokrewnej branży stwierdza "...Uzyskałam wiele umiejętności i wiedzy na temat osób po URK. Postaram się wykorzystać je w 100% w mojej dalszej pracy, tak z pacjentami po URK, jak i ze studentami... Po raz pierwszy spotkałam się z tak owocnym szkoleniem...", z pewnością dodaje nam to energii do dalszej pracy i udoskonalania programu. Przecież możemy być jeszcze lepsi!

» Galeria: http://www.far.org.pl/spala_IV2005
» Dyskusja: http://www.far.org.pl/forum/viewtopic.php?id=234