Z pamiętnika Pana Mietka

---

Już 31 lat pracuję jako konserwator „złota rączka” na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie i proszę mi wierzyć, że widziałem wiele. Tysiące studentów odwiedziło i opuściło miasteczko Kortowskie, akademiki niejedną imprezę i niejedną awanturę zniosły. Ale jak stare moje gnaty tak nigdy takiej „POMPY” nie widziałem!

12tego sierpnia zapowiadał się jak każdy inny dzień tego lata. Właśnie wyszedłem kosić trawnik, gdy nagle przed Domem Studenta nr 1 zauważyłem wielkie poruszenie. Zorganizowana grupa młodych ludzi, jak wywnioskowałem mieli właśnie jakieś szkolenie. Ale nie byle jakie szkolenie! Trzech młodych mężczyzn i piękna długowłosa kobieta, którzy siedzieli na wózkach inwalidzkich, pokazywali zgromadzonym chodzącym ludziom jak wjeżdżają pod krawężnik, jak stają i wirują tylko na dwóch kołach, nawet ze schodów zjeżdżali! A „chodziaki”, bo tak się nawzajem nazywali, chodzili za nimi i chronili ich przed upadkiem. Co ciekawe, mieli nawet na to specjalną metodę „nisko na nogach!”. Postanowiłem, że będę ich wszystkich obserwował.
Następnego dnia, po tym jak pierwszy raz zobaczyłem grupę z napisem FAR na koszulkach, dało się odczuć dużą zmianę. Przede wszystkim było ich więcej: na wydarzenie przyjechały młode dziewczęta i mężczyźni, wszyscy na wózkach. Podzielili się na dwie grupy i zaczęli wyczyniać niesamowite rzeczy! Nie mogłem za nimi nadążyć: to strzelali z łuków, to pływali na kajakach, to jeździli na rowerach z trzema kołami napędzanymi rękoma, to zjeżdżali po schodach, to ćwiczyli z hantlami, istny obłęd. Nawet raz ich wyśledziłem na rybach! Wszędzie gdzie się pojawiali było głośno od śmiechów i wciąż krzyczeli albo „GRANAT” albo „POMPA”.

Myślę, że byłem świadkiem czegoś wyjątkowego, takiej energii i zapału nie widziałem nawet u najbardziej szalonych studentów!

Mietek D.